لاله گوش پرده‌ای از پوست و غضروف در آستانهٔ سوراخ بیرونی مجرای گوش خارجی است. لاله گوش به وسیله عضلات و رباط‌هایی به استخوان گیجگاهی چسبیده است لاله گوش توسط پوست پوشیده شده است. دنباله این پوست مجرا و سطح خارجی پرده گوش را می‌پوشاند. لاله گوش دارای دو سطح (داخلی و خارجی) و یك كنار محیطی می‌باشد. این عضو در برخی جانداران مانند انسان ثابت است اما در بیشتر حیوانات، توانایی حركت و چرخش دارد. لاله گوش دارای یك اسكلت غضروفی لیفی است و برای جمع كردن و هدایت امواج صوتی و تشخیص جهت صدا بكار می‌رود. در انسان لاله گوش بی‌حركت است ولی تا اندازه‌ای جهت صوت را می‌تواند تشخیص دهد. در حیواناتی كه لاله گوش وسیع تری دارند، امواج بیشتری دریافت می‌شود. لاله گوش امواج صوتی را به داخل سوراخ شنوایی خارجی متمركز می‌كند. در بعضی از حیوانات، گوش‌ها می‌توانند مانند آنتن‌های رادار برای جست و جوی اصوات حركت كنند.لاله گوش دارای یك سطح داخلی و یك سطح خارجی است. روی اسكلت آن را پوست خیلی نازكی پوشانده است كه سخت به اسكلت اتصال دارد؛ بنابراین جایی برای باز شدن پوست وجود ندارد و آبسه‌های این ناحیه دردناك است (چون پوست آن به ویژه در جلو محكم به بافت زیر خود چسبیده و قابل جدا شدن نیست).