آسم یك بیماری التهابی رایج مزمن مجاری هوایی است كه ویژگی‌های آن عبارتند از علائم متغیر و عودكننده، انسداد برگشت پذیر جریان هوا و اسپاسم برونش. نشانه‌های رایج آن عبارتند از خس خس، سرفه و تنگی نفس كه به سه‌گانه آسم معروف است‏.

تصور بر این است كه آسم از تركیبی از عوامل ژنتیكی و عوامل محیطی ایجاد می‌شود. تشخیص آن معمولاً بر اساس الگوی علائم، پاسخ به درمان در طول زمان و اسپیرومتری صورت می‌گیرد. این بیماری از نظر بالینی با توجه به دفعات علائم، حجم بازدمی با فشار در یك ثانیه (FEV1) و بیشینه میزان جریان بازدمی طبقه‌بندی می‌شود. آسم را همچنین می‌توان بر اساس آتوپیك (بیرونی) یا غیرآتوپیك (درونی) بودن عامل آن طبقه‌بندی كرد كه در اینجا آتوپی اشاره به استعداد بروز واكنش‌های حساسیت نوع 1 اشاره دارد.

درمان علائم حاد معمولاً با استفاده از داروهای استنشاقی كوتاه اثر آگونیست بتا 2 (مانند سالبوتامول) و كورتیكواستروئیدها خوراكی صورت می‌گیرد. در موارد بسیار شدید ممكن است لازم باشد از كورتیكواستروئیدهای داخل وریدی، سولفات منیزیم استفاده شده و فرد بستری گردد. با اجتناب از حساسیت‌زاها یا آلرژن‌ها و محرك‌ها و با استفاده از كورتیكواستروئیدهای استنشاقی می‌توان از بروز علائم جلوگیری كرد. اگر علائم آسم تحت كنترل در نیامد، آگونیست‌های طولانی‌اثر بتا (LABA) یا آنتاگونیست لكوترین را نیز می‌توان علاوه بر كورتیكواستروئیدهای استنشاقی استفاده نمود. شیوع آسم از دهه 1970 به‌طور قابل توجهی افزایش یافته است. در سال 2011، تعداد 235-300 میلیون نفر در سطح جهان به این بیماری مبتلا بودند، و این بیماری حدود 250،000 مورد مرگ و میر را سبب شد.[15]