ساعت‌ها در ترافیك می‌مانیم چون نه از سمت راست امكان عبور داریم و نه از سمت چپ. ماشین‌ها پشت سر هم ساعت‌ها در بزرگراه‌ها می‌مانند و انسان‌ها در درون اتاقك‌های آهنی زندانی می‌شوند. شیشه‌های خودرو بالاست و پشت این دیوارها تنها می‌مانند.
تو راه مرا بسته من راه تو را بسته/ امید رهایی نیست وقتی همه دیواریم
برنامه‌ی «راهكار» این بیت شعر را بهانه ای قرار داده برای موضوع بیستمین روز آذرماه 96 و به موضوع دیوار پرداخته است. دیوار كه اساسا جدا كننده است و گاهی هم نقش تكیه گاه را دارد، این روزها رنگ و لعابی عوض كرده و كاربری‌های بیشتری در زندگی دارد. گاهی ابزار تزیین است و گاهی محل نمایش دادن تزئینات یك خانه.
«راهكار» از دیوارهای نازك و كاغذی امروز كه حتی محافظ اصوات شخصی و گپ‌های درون خانوادگی نیست صحبت می‌كند و دیوارهای امن و ضخیم در روزگاران قدیم شاید كنایه‌ای باشد كه امروزه با بسط و گسترش وسایل ارتباط جمعی هیچ جای امن و نفوذناپذیری وجود ندارد و همه‌ی صداها به گوش می‌رسد.
