غدیر، تنها نام یك سرزمین نیست، یك تفكر است؛ نشانه‌ای است از تداوم خط نبوت؛ چشمه‌ای است كه تا پایان هستی می‌جوشد؛ غدیر، روز اكمال دین، اتمام نعمت و موجب خشنودی خداست؛ روز بزرگ، روز گشایش و روز تكامل است.
پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله در سال دهم هجرت حج گزارد و به سوی مدینه بازگشت. در روز هجدهم ذی حجه كه قافله های بسیاری پیش از پیامبر(ص) حركت می‌كردند و عده‌ای از پسِ حضرت می‌آمدند، پیامبر به سرزمین غدیر خم رسید. او به فرمان الهی دستور داد سواران و پیادگان توقف كنند، آنان كه رفته‌اند، بازآیند و آنان كه نیامده‌اند، برسند.
سپس بر انبوهی از جهاز شتران فراز رفت و خدای را سپاس گفت و از اینكه به زودی از میان آنان خواهد رفت، خبر داد. سپس از آنان خواست درباره چگونگی ابلاغ رسالت وی گواهی دهند. مردمان فریاد برآوردند: شهادت می‌دهیم كه تو پیام حق را ابلاغ كردی، نصیحت كردی و جهاد نمودی. خداوند تو را پاداش نیكو دهد.
آن گاه از جایگاه والای خود در میان امت سخن گفت و از آنان بر اولویت خود گواه خواست و پس از شنیدن پاسخ‌های یك صدا و بلند، دست علی علیه السلام را گرفت و با شكوهی شگرف و فریادی رسا فرمود: «من كنت مولا فعلی مولاه.» سه بار این جمله را تكرار و بر یاوران و پذیرندگان ولایت او دعا كرد.
